Η ιστορία

ΜΑΪΟΣ 1992

«Αύριο φτάνουν οι πρώτοι επισκέπτες!» είπε ψιθυριστά.

Είχε έρθει η στιγμή που το όνειρο γινόταν πραγματικότητα.

Το κτήμα των διακοσίων στρεμμάτων με το αρχοντικό, όπου διέμενε ο παππούς Αλέξανδρος (προπάππους του τωρινού ιδιοκτήτη Νίκου Βελιανίτη) με την οικογένειά του, μεταμορφώθηκε σε έναν τόπο χαλάρωσης, χωρίς να χάσει το παραμικρό στοιχείο από την πρώτη στιγμή που κατοικήθηκε. Η ιστορία που είχε αρχίσει πριν από 150 χρόνια, θα κρατηθεί ζωντανή για πολλά ακόμα.

ΜΑΪΟΣ 1843 

Το πορτόνι του κτήματος άνοιξε διάπλατα.

Ο ιταλικής καταγωγής επιστάτης του κτήματος, Larione, υποδέχεται την οικογένεια.

Εικόνες με χρώματα, γεύσεις, αρώματα κυριαρχούν και αποτυπώνονται στη μνήμη τους.

Είχε έρθει η στιγμή να ζωντανέψουν οι περιγραφές του παππού. Να αντικρίσουν τα λιβάδια, τα άλογα, τα αμπέλια, τον ελαιώνα. Το κτήμα ήταν πια έτοιμο να τους φιλοξενήσει.

Το Σεπτέμβριο κάθε χρόνου, μαζεύονταν όλοι στ’ αμπέλια για το μάζεμα των σταφυλιών. Η στιγμή του τρύγου είχε φτάσει, η «Βεντέμια», όπως την έλεγαν. Πρώτα έπρεπε να μπει το κρασί στο σπίτι και έπειτα να αρχίσουν όλες οι υπόλοιπες γεωργικές εργασίες που θα έφερναν τη σοδειά, τροφή για όλο το χειμώνα.

Στα μέσα του φθινοπώρου άρχιζε το μάζεμα της ελιάς, «La Raccolta». Μια διαδικασία γιορτής και μάλιστα μετά μουσικής! Ο μπουλουκάρης (άνδρας) έφερνε τις μπουλουκάρισσές του (γυναίκες), πέντε με έξι στον αριθμό, για να βοηθήσουν στο μάζεμα. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας τραγουδούσαν ανά ομάδες, κάνοντας διαγωνισμό. Μετά ακολουθούσε η συγκομιδή της ελιάς στο λουτρουβιό του κτήματος όπου όλα γίνονταν με τη βοήθεια των αλόγων.

Ένα τελετουργικό που τηρούμε ακόμα και σήμερα.

Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, το κτήμα έδωσε τη δυνατότητα στην οικογένεια να καλλιεργήσει σιτάρι και να έχει πολλά ζωντανά όπως αγελάδες, πρόβατα, κότες και μέλισσες. Έτσι μπορούσαν και παρήγαγαν γάλα, βούτυρο, μέλι, αυγά, λάδι και κρασί. Αγαθά που εξασφάλιζαν την επιβίωση τα δύσκολα εκείνα χρόνια.

Πολλά από τα αντικείμενα που χρησιμοποιούνταν την εποχή εκείνη έχουν διασωθεί, όπως τα πράσινα δοχεία του γάλακτος μπροστά στο Λουτρουβιό, τα βαρέλια για το κρασί στη ρεσεψιόν, τα λιθάρια του ελαιοτριβείου, η ζυγαριά (μπαλάντσα) για το ζύγισμα του σανού, το ραμπαούλι, το μονόγραμμα της οικογένειας με το οποίο σημάδευαν τις ελιές, και κάποια γεωργικά μηχανήματα που χρησιμοποιούνταν για την παραγωγή του σιταριού.

Μία από τις ιστορίες που μπορεί να σας διηγηθεί, αν είστε τυχεροί και την πετύχετε, η νόννα Λίνα τα βράδια που κατεβαίνει να πιει το κρασάκι της στο μπαρ του ξενώνα, είναι αυτή ενός αεροπλάνου που έπεσε κατά τη διάρκεια του πολέμου στο λιβάδι, ενός Liberator.

Ο παππούς περιέθαλψε για μερικές μέρες τους επιζήσαντες στο Σαγράδο του κτήματος, εκεί που τώρα βρίσκεται η τραπεζαρία. Υπάρχει μάλιστα και ευχαριστήριο γράμμα από τους επιζήσαντες προς την οικογένεια.

Κάθε φορά που το πορτόνι ανοίγει για έναν καινούριο επισκέπτη, οι περιγραφές ζωντανεύουν, οι εικόνες τον ταξιδεύουν στον κερκυραϊκό τρόπο ζωής εκείνης της εποχής. Η ιστορία του κτήματος γίνεται η δική του καθημερινή ιστορία…